Oto – najważniejsze. Powinniśmy, idąc od płaszczyzny formalnej spowiedzi zagłębiać się
i zagłębiać się do korzeni grzechu nie po to, żeby doświadczyć satysfakcji geologa, który odkrywa coraz to nowe warstwy naszej namiętnej natury, nie po to, żeby doświadczyć satysfakcji detektywa ujawniającego rozgałęzioną mafijną sieć, a po to, aby przeniknąć
na wskroś przez grzech do samych siebie.
Zatem, jeśli solidaryzujemy się z tym, że zwieńczeniem skruchy jest radość spotkania,
to najważniejszy w niej jest wcale nie żal, nie oczyszczenia i nie naprawienie, to są tylko środki, ważne jest, żeby przebudziła się nasza osobowość. Inaczej któż będzie spotykać się
z Panem?
Kiedy Pan przyjdzie, źle będzie, jeśli zastanie nas w nie do końca zamiecionym i posprzątanym domu, ale to o wiele lepiej, niż by miał przyjść do czystego, lecz zupełnie pustego domu. (cdn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz