Tak więc niebezpieczeństwo psychologizmu polega na zastąpieniu grzech poczuciem winy. Ta tendencja w skrusze bierze człowieka w kleszcze między dwa jednakowo nieproduktywne nastawienia, które w jednym psychologicznym teście zwą się „ekstrapunitywnością” i „intrapunitywnością”. Niebezpieczeństwo w tym, że człowiek kieruje całą swoją energię, albo na szukanie winy w kimś innym, albo na obwinianie samego siebie.
Obwinianie siebie wcale nie jest lepsze od obwiniania innych, ponieważ jest ono skłonne obrócić poczucie winy w namiętność. Jeżeli trzeba by było samo poczucie winy przedstawić graficznie, byłaby to skręcająca się spirala, która jakby owija grzech. Jest w tym podstęp: grzech w swojej brutalnej prawdzie staje się niewidoczny, ukryty wewnątrz pierścieni spirali poczucia winy. Ulegając tej namiętności człowiek staje się służalczy, bierny, nie patrzy w oczy i zewnętrznie może to sugerować pokorę. Lecz on coraz dalej odchodzi od możliwości wyprostowania się i wyjścia naprzeciw drugiemu człowiekowi i Bogu.
I znów wracamy ku ogólnej idei rozumienia sensu spowiedzi i skruchy jako spotkania. (cdn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz