Co można wynieść z podobnego psychoterapeutycznego doświadczenia przy przygotowaniu do spowiedzi, aby pomóc własnej duszy odejść od formalnego, zewnętrznego nazywania grzechów - w głąb, do korzeni grzechu?
„Zgrzeszyłem kłamstwem, osądzeniem, wybuchowością ...” - znów i znów powtarza człowiek na spowiedzi! Jak zatrzymać ślizgającą się po powierzchni świadomość i umożliwić jej pójście w głąb?
Wyobraźmy sobie taki wewnętrzny sokratesowy dialog z samym sobą.
- Byłeś rozdrażniony? Pomyśl, jaka była przyczyna, dlaczego ty z takim rozdrażnieniem rozmawiałeś ze swoim podwładnym?
- Dlatego, że jest leniwy i nie wykonał polecenia.
- Ale co konkretnie cię w tym szczególnie dotknęło?
- Chyba to, że to moje polecenie i on tym samym przejawił brak szacunku dla mnie.
- Jesteś przekonany, że na brak szacunku masz obowiązek reagować rozdrażnieniem?
- Nie, oczywiście, nie mam obowiązku.
- Więc jeśli ty sam dobrowolnie takiej decyzji o rozdrażnieniu nie podejmowałeś, to co jest w tobie, co zmusiło cię przejawić rozdrażnienie w odpowiedzi na brak szacunku?
- Widocznie oczekiwanie, że wszyscy będą mnie szanować, a już szczególnie podwładni.
- To znaczy w duszy masz przekonanie, że nie wątpliwie zasługujesz na szacunek i wszyscy są zobowiązani okazywać ci go?
- Logicznie biorąc – tak, ale ja nie zgadzam się z takim przekonaniem, ono jest mi niemiłe.
- Czemuż to?
- To nie ja! To jakiś tłusty, nadęty, odrażający despota.
(cdn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz