Jak te nastawienia przejawiają się u nas w czasie spowiedzi?
W pierwszym przypadku żal za grzechy zamienia się w rozumowe poszukiwanie rozbieżności między swoim postępowaniem i gotowym kodeksem. Taka spowiedź swoją formą przypomina sprawozdanie. I bywamy nawet zakłopotani, jeśli nie wykonaliśmy planu grzechów, tak samo, jak niezręcznie jest niepokoić lekarza, jeżeli temperatura wynosi tylko 37ºC, bo gdyby było 40ºC – to wszystko w porządku.
Sam sakrament spowiedzi zaczyna być pojmowany na wzór przeprowadzania procesu sądowego, gdzie penitent początkowo przy przygotowaniu do spowiedzi występuje jako detektyw, który powinien w ustalonym czasie wykryć wystarczającą ilość przestępstw, potem, już w trakcie spowiedzi, występuje on jako oskarżony i jednocześnie jako prokurator (a czasem i jako świadek obrony, poszukujący okoliczności łagodzących), a kapłan przy tym jest popychany ku roli sędziego, a czasem i do roli adwokata („Ja przecież siebie nie oszczędzam, więc kapłan powinien to uwzględnić).
Ale, właściwie, co jest złego w takim sposobie spowiadania się? To, że ślizga się on po powierzchni, nie dotyka głębi serca, nie szuka korzeni grzechu i dlatego właściwie nie dochodzi do metanoi – przemiany umysłu, i raz po raz, jeden i ten sam duchowy chwast natrętnie wyrasta w tym samym miejscu.
Ta „jurydyczna” formalna tendencja szczególnie zagraża zagarnięciem naszej spowiedzi, kiedy w duszy nie ma żywego uczucia skruchy – jest ona odrętwiała, zakamieniała ( "Покаяния несть во мне", "Не имам покаяние, не имам умиления, не имам слезы утешительныя" - "Nie ma we mnie skruchy", "Nie mam skruchy, nie mam wzruszenia, nie ma łzy pocieszenia" - Modlitwa po Kanonie Pokutnym).
Co możemy przeciwstawić tej tendencji, aby pogłębić naszą spowiedź?
(cdn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz