Według rosyjskiego przysłowia - „ryba szuka gdzie głębiej, a człowiek – gdzie lepiej”. Myślę, że w istocie jest odwrotnie: to ryba szuka gdzie lepiej, a człowiek – gdzie głębiej.
I kiedy nam udaje się przy pomocy majeutyki, o której była mowa, albo jakoś inaczej dokonać wysiłku i od powierzchownego „jurydycznego” nazwania grzechu zrobić krok w głąb naszej własnej duszy, to zachodzą następujące „przemiany umysłu”:
po pierwsze – spowiedź z bezosobowej staje się osobista, moja (o tym nie raz mówił metropolita Antonij w swoich kazaniach);
po drugie – pod powierzchnią przewiny ukazuje się korzeń namiętności;
po trzecie – w miejsce „ciepło – chłodnego” stosunku do grzechu przychodzi to,
co można nazwać parzącym chłodem;
i, wreszcie, najważniejsze – pojawia się dla nas szansa, aby pod skorupą grzechu, pod nawarstwieniami brudu spotkać jakieś dziwnie znajome oblicze – nie, to wcale nie „Trójca” Rublowa, a tekturowa, własnoręcznie zrobiona ikonka, która ma tylko jedną zaletę – to my sami.
(cdn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz