Oto przypadek, kiedy psychoterapia i spowiedź znalazły się w relacji współpracy. Psychoterapia pomogła zdjąć wewnętrzne przeszkody na drodze do spowiedzi, a spowiedź, chciałoby się wierzyć, pomoże Ludmile zrobić krok w rozwiązaniu tego życiowego problemu, któremu była poświęcona psychoterapia - jeśli nie uratować małżeństwo, to przynajmniej przywrócić godne ludzkie relacje po rozwodzie.
Podczas omawiania tematu współzależności spowiedzi i psychoterapii bardzo często mówi się o ich konkurencji w kontekście kultury współczesnej, gdzie psychoterapia jakoby zajęła miejsce spowiedzi. Zapewne, jest w tym część prawdy, ale dziś chciałbym postawić pytanie w całkowicie innej płaszczyźnie: co doświadczenie współczesnej psychoterapii może nam dać w procesie spowiedzi i żalu za grzechy.
Żal za grzechy to nie odrębny akt, lecz cała droga („И настави нас на путь покаяния” - „I nawróć nas na drogę żalu” – modlimy się w Pokutnym Kanonie).
Sens drogi jest ustalony przez jej cel. I końcowy cel i sens żalu to wcale nie płacz, nie przygnębienie, nie łzy, a radość pojednania i spotkania. Spotkanie to odbywa się, oczywiście, bynajmniej nie dlatego, że jesteśmy takimi doświadczonymi podróżnikami, i sami osiągnęliśmy cel. I chyba nawet nie tak sprawa wygląda, jak w starych arytmetycznych zadaniach, gdzie z punktu A i B naprzeciw siebie wyruszyli dwaj podróżnicy z różną prędkością. W zadaniach pytano zazwyczaj, gdzie oni się spotkają.
Odcinek, który już przeszliśmy, nie daje nam powodu do dumy z naszych turystycznych talentów, czasami bardziej przypominamy nie rześkiego turystę, a mokrą przestraszoną owcę, której cały wkład w spotkanie z pasterzem polegał na tym, że nie zapominała beczeć żałośnie. Ale, tak czy owak, bez tego beczenia do spotkania mogłoby nie dojść.
I, jak mi się wydaje, sens naszej konferencji zawiera się w tym, żeby podzielić się doświadczeniem tego beczenia, doświadczeniem błądzenia i poszukiwania punktów orientacyjnych na drodze żalu za grzechy. (cdn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz