Tutaj już wewnętrzny Sokrates może odejść, a my spojrzymy na rezultaty tego dialogu.
Myślałem, że powinienem przyznać się do rozdrażnienia, a okazało się, że chodzi o żądzę władzy i zadufanie w sobie.
Zaczynałem od formalnego osądzenia wybuchowości, ale, w istocie, uważałem ją za usprawiedliwioną, normalną reakcję na tych niedbałych podwładnych. (I w tej skrusze widać było nawet coś szlachetnego: oto, chociaż sprawiedliwie się na nich rozzłościłem, tym nie mniej żałuję tego.) A okazało się, że powodem mojego wzburzenia nie jest troska o kogoś, ani o dobro sprawy, tylko urażona duma, i w tym nie ma nic sprawiedliwego ani naturalnego.
Zaczynałem od chłodnego sprawozdania, a teraz gorący wstyd zalał moją duszę: ponieważ wydawało mi się, że schyliłem głowę w pokorze, a wyszło na jaw, że stoję na spowiedzi przed Panem wziąwszy się pod boki i ustroiwszy siebie jakimiś papuaskimi piórami i nadymają policzki w poczuciu własnej ważności.
Jakże wstyd. To nie ja, nie ja, ja tego nie chcę, pomóż mi, Panie, zedrzeć to wszystko z siebie. Jeszcze minutę temu widziałem siebie jako wysoką, piękną palmę, z gracją chylącą swoje liście, a okazało się, że w rzeczywistości jestem bladym kiełkiem kartofla leżącego w piwnicy i cała moja nadzieja w tym, żeby dostać się do maleńkiego okienka, przez które przedziera się promień światła. (cdn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz