3. Przeżywanie i modlitwa.
W świetle tych wniosków ważnych dla rozwoju praktyki chrześcijańskiej psychoterapii i duszpasterstwa należy starannie rozważyć zależność między procesami przeżywania i modlitwy. Ale i odwrotnie sama praktyka duszpasterska tworzy szczególne podejście do ważnego dla chrześcijańskiej antropologii i psychologii tematu ludzkich uczuć i przeżyć. Stosunek do tego tematu tradycyjnie ewoluował pod dominującym wpływem ascetycznego dyskursu walki z namiętnościami. Duszpasterski i ascetyczny dyskurs są jednomyślne, co do celu, ale znacząco różnią się metodami i stylistyką. W szczególności w ascetycznym kontekście częściej dominuje metaforyka wojny, bitwy, a w duszpasterskim – metaforyka uzdrawiania.
Jak lekarz patrzy na choroby nie tylko jak na zło, ale i jak na próbę zdrowych sił organizmu do radzenia sobie z negatywnymi wpływami, podobnie i praktyka chrześcijańskiego duszpasterstwa powinna badać procesy przeżywania tak w ich negatywnych tendencjach do przekształcania się w namiętności, jak i w pozytywnych tendencjach do duchowego wzrostu.
Nakreślmy niektóre z zagadnień dotyczących badania przeżywania w takiej perspektywie, mając na uwadze paradygmat praktyki duszpasterskiej.
a) Po pierwsze, to jest pytanie o charakterystycznych cechach procesu przezywania, które umożliwiają jego zbawienne połączenie z modlitwą;
b) Drugie pytanie – o typy połączenia przeżywania i modlitwy;
c) Trzecie – o wpływie modlitwy na przeżywanie. (cdn)
http://wiara.daiguo.com/doc/Modlitwa_i_przezywanie_pl.pdf
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz