Jeśli spojrzymy wstecz na wcześniejsze przykłady, widzimy, że są trzy rodzaje pocieszenia.
Jedno, nazwijmy go „duchowe - normatywne” – jest to pocieszenie bez pocieszenia, nie ma w nim ludzkiego ciepła. Ono mija się z przeżywaniem człowieka. Chce wyjaśnić i obwinić, a nie usprawiedliwić i wesprzeć. Jego prototypem: „Stłukłeś kolano? Sam sobie jesteś winien!”
Drugie – „psychiczne - sentymentalne” pocieszenie. Jest to bezpośrednia reakcja emocjonalna, może ona na jakiś czas trochę ogrzać, ale działa przez to, że jedno przeżywanie zastępuje innym (ból zazdrości - pragnieniem zemsty, na przykład). I nie ma w nim ani duchowej prawdy, ani, jeśli się zastanowić, prawdziwego współcierpienia. Ono także ignoruje przezywanie człowieka, jego głębię. Jego hasłem: „Nie ma, czym się przejmować!”
Wreszcie trzecie – pocieszenie „duchowe – współudział”. Pocieszający współcierpiąc schodzi w głębokości psychicznego przeżywania cierpiącego, a następnie wznosi duchową drabinę, aby wchodząc po niej ludzkie przeżywanie przekształcało się w modlitwę i przez to dostąpiło przeobrażenia.
To pocieszenie zasługuje na nazwę duchowej psychoterapii. Jeśli formułą psychoterapii psychoanalitycznej – „w miejsce Ono powinno znaleźć się Ja”, to formułą duchowej psychoterapii: „w miejsce przeżywania powinna przyjść modlitwa”. Nie zamiast przezywania, lecz w miejscu przeżywania powinno być zapalone światło modlitwy, ona powinna płonąć wraz z przeżywaniem. Samo przeżywanie przetapia się w tym, staje się modlitwą, jak oliwa nasącza knotek, aby stać się płomieniem. (cdn)
http://wiara.daiguo.com/doc/Modlitwa_i_przezywanie_pl.pdf
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz