Jak pomóc sobie uwolnić swoją aktywną osobowość z psychicznych nastrojów, stanów, emocji? Nie mam recepty. Ale oto przykład, w którym jest pewna podpowiedź.
Mój chrześniak w rozmowie telefonicznej mówi mi: „Bóg chyba obraził się na mnie. Poszedłem wczoraj (a był to Wielki Piątek) do kręgielni. Cały czas przegrywałem. Potem zgubiłem krzyżyk i zacząłem wygrywać”.
Można było po prostu przerazić się i powiedzieć: „Postąpiłeś okropnie”. Ale zdążyłem się spostrzec, że teraz to ja rozmawiam nie z namiętnym graczem, lecz o namiętnym graczu. A rozmawiam z tym, kto próbuje uświadomić sobie, co się z nim stało. To nie skrucha i nie spowiedź, to na razie tylko mgliste poczucie winy, nieprawdy, od którego były dwie drogi – do ucieczki w samousprawiedliwienie i do prawdziwej oceny.
Należało mu pomóc początkowo nie tyle zobaczyć grzech, co poczuć samego siebie, tego, kto będzie walczyć z grzechem. Mówię więc: „Antoni, całkowicie się z tobą zgadzam … Zgadzam się z twoją oceną tego postępku. W twoich relacjach z Bogiem ten postępek, w rzeczy samej, myślę, był dla Niego nawet nie po prostu przykrym, a być może wręcz obraźliwym, prawdziwym bólem. A więc myślę tak samo jak ty …”.
Nie chciałem łagodzić sytuacji i mówić o Bożym miłosierdziu. On powinien był dojrzeć do skruchy. Moje zadanie polegało na tym, żeby pomóc mu odróżnić siebie od grzechu. Nie mogłem zgadzać się i solidaryzować z grzechem, ale jak najbardziej mogłem zgadzać się z tym, kto ocenia postępek jako grzech. Człowiek, czując takie potwierdzenie siebie, rozumiejąc, że inni nie utożsamiają jego osoby z grzechem, otrzymuje przyczółek dla walki wewnętrznej. (cdn)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz